Sanırım hepimizin çift kişiliği var. Bir yanımız hayvan gibi isyankar, yakıp yıkıp bağırıyor; diğer yanımız toplum normlarına uyarak hayatına devam ediyor.
Mesela ben öğretmenim ama işten çıkınca, ya da sosyal çevremden ayrılınca arabada bağır çağır eşlik ettiğim şarkılar, etrafımdaki insanların çoğunun on saniyeden fazla tahammül edemeyeceği şeyler. Bir riff yüreğime dokunup gözlerimi doldursa bunu metalhead olmayan çoğu kişi anlayamaz sonra.
Adam şef lan, şef! Dümdüz şef. yemek falan yapıyor işte ama bir şarkı söylüyor; öf. Yani sizin bildiğiniz brutaller falan fıs. Adam ciğerlerini bırakacak mikrofonun dibine, öyle bir şey.
Nasıl özlemişsem böyle şeyler dinlemeyi, bugün bir kendime geldim. Bir de çok eskilerden bir arkadaşla onların grubun parlak dönemlerini konuştuk biraz, nostalji kafası işte... Mutlu oldum sanırım. O da emlak danışmanı mesela ama gitar ağlatır sahnede.
Başa dönebilir miyiz?
-çünkü dönebilsek keşke.
Leş bar gruplarının da canı cehenneme.
Teşekkürler.
\m/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder